ΠΡΟΣΕΥΧΗ:
Πριν αρχίσει η κάθε συνάντηση
Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Πρόσφερε κι εσύ ένα ΚΡΟΥΑΣΑΝ στους ΑΠΟΡΟΥΣ κρατούμενους του Μαλανδρίνου…
Στο κατάστημα κράτησης του Μαλανδρίνου πρόκειται να λειτουργήσει άμεσα Δημοτικό Σχολείο και ΣΔΕ (Σχολείο Δεύτερης ευκαιρίας) Γυμνασιακών τάξεων εντός του καταστήματος και να διδάσκει σε έλληνες και αλλοδαπούς την ελληνική γλώσσα και παιδεία.
Έχει περίπου 80 μαθητές. Όμως οι κρατούμενοι που θα παίρνουν ένα πρωινό γύρω στις 6:00 το πρωί έως τις 2:00 το μεσημέρι που θα πάρουν το γεύμα τους δεν έχουν κάτι να φάνε. Χρειάζονται έστω ένα κρουασάν ή μπισκότα ή κάτι παρόμοιο για τους “κοπεί” λίγο η πείνα!
Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν, παρακαλούμε να απευθυνθούν στους κατά τόπους κατηχητές της Ι. Μ. Φωκίδος ή στο Γραφείο Νεότητας: https://neotitafokidas.gr/
1,2 Κυρίως Θέμα: Ο Άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης
[Στάδιο 1ο: «Βιώνοντας» (1) Το πρώτο στάδιο ονομάζεται «βιώνοντας» και επιδιώκει να αντιληφθεί ποια εμπειρία έχουν τα παιδιά σχετικά με το θέμα που πρόκειται να διδαχθεί. Το στάδιο αυτό αφορά το βίωμα και την εμπειρία των παιδιών ακόμη και για πράγματα που δεν έχουν καμμία θρησκευτική σχέση]
Χαίρετε! Τι κάνουν τα καλά μας παιδάκια; Πώς πέρασε η εβδομάδα μας;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Για πείτε μου σας παρακαλώ: Όταν πρόκειται να μπούμε σε ένα μεγάλο κτίριο και βλέπουμε μια μεγάλη πόρτα μπροστά μας μπορείτε να μου πείτε πώς ονομάζεται ο χώρος αυτός; (…)
– Όχι βρε παιδιά ΔΕΝ λέγεται εξώπορτα!!! – Λέγεται Είσοδος!
ΕΡΩΤΗΣΗ: Για πείτε μου μερικά κτίρια που έχουν πολύ ωραίες, μεγάλες ή εντυπωσιακές εισόδους; (…)
-Ναι σωστά. Τα δημόσια κτίρια, το Δημαρχείο, ένα θέατρο, ένα Σούπερ μάρκετ και πολλά άλλα.
[Στάδιο 2ο: «Γνωρίζοντας μέσω της εμπειρίας» (2) Στο δεύτερο στάδιο επιδιώκεται να συνδεθεί η εμπειρία των μαθητών/μαθητριών με τις απαντήσεις που έδωσαν στην προηγούμενη ερώτηση, με τη θρησκευτική γνώση που θέλουμε να αποκτήσουν τα παιδιά. Ουσιαστικά η εμπειρία που έχουν τα παιδιά, συνδέεται με τη θρησκευτική γνώση.]
ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορείτε να μου βρείτε μια γιορτή της Εκκλησίας που αναφέρεται στην είσοδο κάποιου σημαντικού προσώπου; (…)
-Σωστά, η είσοδος της Θεοτόκου όταν ήταν 3 ετών στο ναό του Σολομώντα, που ονομάζεται εκκλησιαστικά: ” Tα Εισόδια της Θεοτόκου “.
Μια ακόμη ΕΙΣΟΔΟΣ έγινε εκείνη την ευλογημένη μέρα, αλλά όχι στο ναό του Σολομώντος: ένα γεροντάκι, πριν 33 χρόνια – στις 21 Νοεμβρίου του 1991, μπήκε, εισήλθε στον παράδεισο όπως και η Παναγία μας εισήλθε στον ναό. Πρόκειται για τα «εισόδια» του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, ενός Αγίου των τελευταίων καιρών που του έχουν δώσει και το παρατσούκλι «Ο με συγχωρείτε», καθώς για τα πάντα ζητούσε συγνώμη. Πρόκειται για έναν Άγιο που είχε παρρησία και θάρρος όταν συνομιλούσε με Αγίους και Αγίες, πραγματοποιώντας πολλά θαυμαστά γεγονότα και τότε αλλά και σήμερα.
3. Κύρια αφήγηση ή διήγηση
[Στάδιο 3ο: «Εξερευνώντας & αναλύοντας»(3) το τρίτο στάδιο, βασική επιδίωξη αποτελεί η εξερεύνηση και σε βάθος ανάλυση της νέας γνώσης. Ουσιαστικά είναι το κυρίως θέμα που θέλουμε να διδάξουμε.]
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μ.Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920. Ήταν γιος της Θεοδωρούλας και του Σταύρου Τσαλίκη. Η μητέρα του γέννησε εννέα παιδιά, όμως από τις δυσκολίες και τις κακουχίες κατάφεραν να ζήσουν μόνο τα τρία. Κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων έζησε τη μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τους Τούρκους. Ο πατέρα του, όπως και όλοι οι άνδρες από 12 έως 65 ετών, οδηγήθηκε στα τάγματα εργασίας στα βάθη της Τουρκίας, εκεί όπου λίγοι κατάφερναν να επιζήσουν. Η υπόλοιπη οικογένεια του Αγίου, με την ανταλλαγή των πληθυσμών και θεωρώντας αγνοούμενο τον πατέρα, εγκαταστάθηκε στην αρχή στο χωριό του Αγίου Γεωργίου στην Άμφισσα. Πολύ σωστά ακούσατε! Ο Άγιος Ιάκωβος έχει περάσει και έχει ζήσει στα μέρη μας! Οι συνθήκες λοιπόν διαβίωσης σε αυτό το χωριό ήταν πολύ δύσκολες: ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων προσφύγων ζούσε μέσα σε μια αποθήκη.
Παρόλο που τον είχαν για αγνοούμενο, ο Σταύρος Τσαλίκης, κατάφερε να επιζήσει από τα τάγματα εργασίας και περνώντας με πλοίο στην Ελλάδα, αναζητούσε την οικογένεια του. Αναζητώντας παράλληλα και δουλειά, βρέθηκε στην Άμφισσα όπου με θαυμαστό τρόπο συνάντησε και την οικογένειά του και έτσι έγινε η επανένωσή τους. Το 1925, η οικογένεια του Αγίου μεταφέρθηκε στη Φαράκλα της Εύβοιας. Εκεί, ο γέροντας Ιάκωβος πήγε το 1927 στην Α’ Δημοτικού και διδάχτηκε με εκκλησιαστικά κείμενα στον ναό της Αγίας Παρασκευής που βρισκόταν στο χωριό. Το 1933, αφού ολοκλήρωσε το Δημοτικό, δεν κατάφερε να συνεχίσει στο Γυμνάσιο εξαιτίας της φτώχειας της οικογένειάς του. Για να βοηθήσει την οικογένειά του άρχισε να εργάζεται από μικρή ηλικία μαζί με τον πατέρα του σε χωράφια, κήπους και σπίτια. Πολλοί άνθρωποι, βλέποντας τον μικρό τότε Ιάκωβο, καταλάβαιναν ότι από μικρός ζούσε σαν μοναχός. Μάλιστα, τον αποκαλούσαν καλόγερο λόγω της μοναχικής ζωής που έκανε και των χαρισμάτων που είχε.
Στα 15 του χρόνια ασθένησε σοβαρά αλλά τελικά επέζησε. Πέντε χρόνια αργότερα ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εποχή κατά την οποία ασθένησε ξανά και έχασε τη μητέρα του το 1942. Το 1943 ο Ιάκωβος μαζί με άλλους συγχωριανούς του, θα πιαστούν αιχμάλωτοι από τους Γερμανούς και θα τους οδηγήσουν στο χωριό Στροφιλιά. Τα προβλήματα και η πείνα συνεχίστηκαν και στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Το 1947 κλήθηκε στον στρατό, χωρίς να συμμετέχει όμως στον εμφύλιο πόλεμο, καθώς υπηρετούσε στο Κέντρο Εφοδιασμού και Μεταφορών του Πειραιά. Το 1949 απολύθηκε από το στρατό και πέθανε και ο πατέρας του σε νοσοκομείο της Αθήνας.
Το 1951, αφού κράτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη μητέρα του να παντρέψει την αδελφή του Αναστασία, ακολούθησε τη μοναστική ζωή. Επέλεξε να γίνει μοναχός στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια. Εκείνη την εποχή το μοναστήρι έμοιαζε με ερείπιο και είχε μόνο τρεις μοναχούς, οι οποίοι ζούσαν φροντίζοντας μόνο για τον εαυτό τους. Επίσης, λόγω της εγκατάλειψης του μοναστηριού, ζούσαν μέσα σε αυτό βοσκοί με τα ζώα τους. Χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη σημασία οι μοναχοί του έδωσαν ένα κατεστραμμένο κελί, αναγκάζοντας τον να αποχωρήσει. Έτσι γύρισε πίσω στην Φαράκλα. Παρόλα τα εμπόδια και την άσχημη συμπεριφορά των μοναχών, επέστρεψε στο μοναστήρι όπου βοηθούσε όσο μπορούσε καθαρίζοντας, φροντίζοντας τον κήπο, επιδιορθώνοντας σκέπες και στέγες κ.α..
Στις 31 Νοεμβρίου του 1952 εκάρη μοναχός και ο ηγούμενος της μονής τον κατέστησε Οικονόμο της Μονής. Το ίδιο έτος, στις 17 Δεκεμβρίου , χειροτονήθηκε διάκονος και δυο μέρες μετά ιερέας. Ο μοναχός Ιάκωβος καθημερινά προσευχόταν και τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Ερευνώντας τη γύρω περιοχή, το 1953 ανακάλυψε μια μικρή σπηλιά όπου ήταν το ασκητήριο, ο τόπος προσευχής του Οσίου Δαυίδ. Το 1975 ο νέος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος Βέργης, όρισε ως νέο Ηγούμενο τον Ιάκωβο. Είχε αρχίσει να γίνεται δημοφιλής με αποτέλεσμα αρκετοί άνθρωποι να επισκέπτονται το μοναστήρι για να τους συμβουλέψει και να τους καθοδηγήσει. Εξομολογούσε με κατανόηση και επιείκεια, ήταν όμως πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Ταυτόχρονα με τη λειτουργική και ποιμαντική ζωή, ο γέροντας Ιάκωβος συνέχισε τα έργα της ανακαίνισης της μονής φτιάχνοντας κελιά, παρεκκλήσια, κωδωνοστάσιο κ.α..
Η σκληρή άσκηση που ακολουθούσε ο Γέροντας Ιάκωβος καθώς και οι κακουχίες που είχε περάσει από τα παιδικά του χρόνια, του δημιούργησαν πολλές ασθένειες και προβλήματα υγείας, για τα οποία χρειάστηκε πολλές φορές να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Το χειρότερο θέμα υγείας που παρουσίασε ήταν η καρδιακή ανεπάρκεια. Έπειτα από πολλές νοσηλείες και χειρουργεία, ο Άγιος Ιάκωβος επέστρεψε στη Μονή, όπου έπαθε πνευμονία. Εκεί διαισθάνθηκε πως πλησιάζει το τέλος της ζωής του. Στις 21 Νοεμβρίου, ο Άγιος Ιάκωβος κοιμήθηκε, αφού πρώτα συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία των Εισοδίων της Θεοτόκου και μετέλαβε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Μελετώντας όλα τα θαυμαστά γεγονότα της ζωής του Αγίου Ιακώβου αλλά και τις μαρτυρίες πολλών ανθρώπων που τον έζησαν ή και όχι, για τα θαύματα που έγιναν, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνεδρίασε στο Φανάρι υπό την προεδρία του Οικουμενικού μας Πατριάρχη Βαρθολομαίου και αποφάσισε την αγιοκατάταξη του Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Τσαλίκη. Λόγω της θεομητορικής εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, αποφασίστηκε η μνήμη του Αγίου να τιμάται την επόμενη μέρα, στις 22 Νοεμβρίου κάθε έτους.
- Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου είναι μια θεομητορική εορτή που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου. Οι ευσεβείς γονείς της Παναγίας, Ιωακείμ και Άννα, έχοντας 20 χρόνια παντρεμένο, ήταν χωρίς παιδιά και παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Ο Θεός τους ανήγγειλε με Άγγελο ότι η επιθυμία τους θα εκπληρωθεί. Η Άννα υποσχέθηκε με το που γεννήσει, να αφιερώσει το παιδί στον Θεό. Πράγματι η Άννα έμεινε έγκυος και μετά από εννέα μήνες απέκτησε μια κόρη, την Μαριάμ. Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οδηγήθηκε από τους γονείς της στον Ναό του Σολομώντος για να εκπληρωθεί το τάμα τους στον Θεό. Εκεί την παρέδωσαν στον ιερέα Ζαχαρία και έζησε έως τα 15 της χρόνια.
4. Πρακτική εφαρμογή – Ερωτήσεις
[Στάδιο 4ο: «Εφαρμόζοντας & αξιολογώντας» (4) Στο τέταρτο στάδιο πραγματοποιείται α) η πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή μας ζωή αυτών που μάθαμε, και β) να δούμε εάν τα παιδιά συγκράτησαν αυτά που είπαμε].
Για να δούμε τι θυμάστε από τη ζωή του σημερινού μας Αγίου:
- Για ποιο λόγο ο Άγιος Ιάκωβος με την οικογένειά του έφυγαν από το Λιβίσι της Μ. Ασίας;
- Σε ποια περιοχή μας έζησε ο Άγιος Ιάκωβος με τους υπόλοιπους Έλληνες όταν πρωτοέφτασαν στην Ελλάδα;
- Σε ποιο μοναστήρι πήγε να γίνει μοναχός; Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε όταν πήγε εκεί;
- Ποια μεγάλη εορτή συμπίπτει με την κοίμηση του Αγίου Ιακώβου;
Ας σταθούμε τώρα και σε κάποια σημαντικά σημεία της ζωής του Αγίου Ιακώβου:
1. Ο Άγιος Ιάκωβος μαζί με την οικογένειά του και πολλούς άλλους Έλληνες αναγκάστηκαν με τη συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923), που προέβλεπε την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας), να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να έρθουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Οι Έλληνες μάζεψαν ό,τι μπορούσαν από τα υπάρχοντά τους και κουβαλώντας τα ή φορτώνοντάς τα σε ζώα και ξεκίνησαν με τα πόδια να περπατούν μέχρι τα λιμάνια της Μ. Ασίας, όπου τους περίμεναν τα πλοία της αναχώρησης. Στην Ελλάδα που ήρθαν, οι ντόπιοι δεν τους συμπεριφέρονταν πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Τους θεωρούσαν πρόσφυγες, δεν τους θεωρούσαν Έλληνες. Η ταλαιπωρία του ξεριζωμού, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης -μέχρι να καταφέρουν να εγκατασταθούν σε σπίτια- μέσα σε αποθήκες, η ρατσιστική και άσχημη συμπεριφορά των συμπατριωτών τους, ήταν καταστάσεις που έζησε η οικογένεια του Αγίου αλλά και οι υπόλοιποι πρόσφυγες.
2.«…τον αποκαλούσαν καλόγερο λόγω της μοναχικής ζωής που έκανε και των χαρισμάτων που είχε»: Το Ιακωβάκι από πολύ μικρό είχε πολλά χαρίσματα και ένα ανεξήγητο θάρρος με τους Αγίους. Τους μιλούσε σαν να είναι φίλοι του και τους ζητούσε «χάρες» τις οποίες και έκαναν! Ένα θαυμαστό γεγονός από τα παιδικά χρόνια του Αγίου είναι το εξής: ο Άγιος πήγαινε στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, που βρισκόταν έξω από το χωριό και το φρόντιζε, μάθαινε τα εκκλησιαστικά γράμματα και προσευχόταν. Παρόλο που ήταν μικρός δε φοβόταν, ούτε δείλιαζε. Όπως αφηγείται και ο ίδιος ο Άγιος Ιάκωβος: «Έβλεπα τότε την Αγία σαν μοναχή, να βγαίνει από το Ιερό, να διασχίζει το ναό της και έξω στην αυλή να σκύβει και να πλένει τα καντήλια της. Με το παιδικό μου το μυαλό έλεγα ότι η Αγία πλένει τα πιάτα της, όπως η μητέρα μου κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη και να ήταν, πάντα έπλενε τα πιάτα , γιατί σκεφτόταν μην τυχόν πεθάνει τη νύκτα και το πρωί βρουν οι γυναίκες άπλυτα πιάτα και σκανδαλιστούν για την έλλειψη νοικοκυροσύνης. Έχοντας υπ’ όψιν μου το γεγονός αυτό, νόμιζα ότι και η Αγία τη νύκτα έπλενε τα πιάτα της. Ένα βράδυ καθώς πήγαινα ως συνήθως στο εξωκλήσι και ενώ βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την εκκλησία, βλέπω την Αγία σαν μοναχή να στέκεται απ’ έξω και να μου λέει: – Έλα εδώ, Ιάκωβε, να σου μιλήσω! Εγώ δείλιασα, κόπηκαν τα πόδια μου και της λέω: – Φοβούμαι να έρθω κοντά σου. Πες μου από εδώ που στέκομαι, τι θέλεις να μου πεις. Κοντά σου φοβούμαι να έρθω. Τότε μου λέει η Αγία: – Γιατί με φοβάσαι; Εσύ τόσο καιρό έρχεσαι και περιποιείσαι την εκκλησία μου και μου ανάβεις τα καντήλια μου! Θέλω πολλά να σου πω. Ζήτησέ μου τι χάρη θέλεις από μένα, τι χάρισμα να σου δώσω.
Τότε της λέω: – Να ρωτήσω την μητέρα μου και θα σου πω, και αμέσως γύρισα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου. Λέω στην μητέρα μου ότι είδα την Αγία Παρασκευή και μου ζήτησε να της πω τι χάρη θέλω να μου κάνει. – Είδες παιδί μου την Αγία Παρασκευή; Πως την είδες; Τι συνέβη ακριβώς; Με ρώτησε η μητέρα μου. Αφού λοιπόν της εξήγησα λεπτομερώς τα γεγονότα, μου είπε: – Παιδί μου, να ζητήσεις από την Αγία την τύχη σου να σου δώσει. Το άλλο βράδυ πήγα στο εξωκκλήσι και βλέπω πάλι την Αγία σαν μοναχή να με περιμένει έξω από το ναό της. Στέκομαι λίγο μακριά και της λέω: – Την τύχη μου θέλω να μου δώσεις. Τότε η Αγία μου λέει: – Η τύχη σου…; Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου (και έκανε μια κίνηση με το χέρι της η Αγία δείχνοντας τη μεγάλη ποσότητα, την αφθονία), αλλά δεν θα σ’ αγγίζει. Και πράγματι, έλεγε ο γέροντας, αμέτρητα χρήματα πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά όλα πήγαν στον προορισμό τους, στους πάσχοντες, στους φτωχούς, στους έχοντες ανάγκη. Και άλλα πολλά μου είπε η Αγία Παρασκευή και πάλι τρέχοντας γύρισα στο σπίτι μου».
3.«Σκληρή άσκηση»: Ο Άγιος Ιάκωβος από την παιδική του ηλικία αφιέρωνε τον ελεύθερο χρόνο του στην πνευματική άσκηση: νήστευε, προσευχόταν, έκανε μετάνοιες και κομποσχοίνια με τις ώρες, διάβαζε Καινή Διαθήκη, ψαλτήρι και πολλά ακόμη πνευματικά κείμενα. Την ίδια και ακόμη εντονότερη πνευματική άσκηση συνέχισε και όταν εκάρη μοναχός, παρόλο που είχε πολλές εργασίες στη μονή και εξομολογούσε πιστούς, πηγαίνοντας για πολλές ώρες τα βράδια στο ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ, μια μικρή σπηλιά μέσα στα βράχια. Με αυτόν τον τρόπο, κρατούσε την καρδιά του όσο πιο κοντά μπορούσε στον Θεό, που τόσο πολύ αγάπησε όσο ζούσε, τόσο που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του σε Αυτόν.
1. «Εισόδια!»
Υλικά: χούλα χουπ (ένα λιγότερο από όσα είναι τα παιδιά), κώνοι
Εκτέλεση: Τα παιδιά χωρίζονται σε δυο ομάδες. Σχηματίζουν έναν κοινό κύκλο κρατώντας ανάμεσα τους από ένα χούλα χουπ. Δηλαδή ανάμεσα σε δυο παιδιά του κύκλου, υπάρχει ένα χούλα χουπ που κρατάει με το δεξί του χέρι ο ένας παίκτης και με το αριστερό του χέρι ο άλλος. Στη μέση τοποθετούμε κώνους (όσους θέλουμε ανάλογα με το πόσο θέλουμε να κρατήσει το παιχνίδι). Δυο παίκτες, ένας από κάθε μια ομάδα, τρέχουν γύρω γύρω από τον κύκλο μέχρι να ακούσουν το σφύριγμα μας. Με το που ακουστεί το σφύριγμα, πρέπει να περάσουν μέσα από το κοντινότερο χούλα χουπ και να προλάβουν να πιάσουν έναν κώνο, πριν έρθει ο αντίπαλος παίκτης. Βγαίνουν έξω από τον κύκλο και το παιχνίδι συνεχίζεται με άλλους εκπροσώπους των δυο ομάδων. Το παιχνίδι τελειώνει όταν τελειώσουν οι κώνοι. Νικήτρια είναι η ομάδα που συγκέντρωσε τους πιο πολλούς κώνους.
Υ.Γ.1: Αντί για σφύριγμα μπορούμε να βάλουμε μουσική και να την σταματάμε όταν είναι να μπουν οι παίκτες στο χούλα χουπ.
(βίντεο: https://vm.tiktok.com/ZGdYU9Lfh/)
Υ.Γ.2: Αν δεν έχουμε χούλα χουπ, τα παιδιά δημιουργώντας τον κύκλο, μπορούν να ενώσουν τα χέρια τους και να τα κρατούν ψηλά, ώστε να περάσουν οι παίκτες κάτω από αυτά.
- Limbo με μπαλόνι
Υλικά: κοντάρι σκούπας (ή ό,τι άλλο παρόμοιο έχουμε, μπαλόνι, δυο καρέκλες να στηρίξουμε το κοντάρι ή κάποιο άλλο είδος βάσης
Εκτέλεση: Τοποθετούμε τις καρέκλες τη μια δίπλα στην άλλη με απόσταση όσο το κοντάρι, ώστε να δημιουργηθεί μια μπάρα για το limbo. Τα παιδιά κάνουν μια σειρά το ένα πίσω από το άλλο. Το πρώτο παιδί κρατά ένα μπαλόνι στα χέρια του. Το πετάει ψηλά και πρέπει να προλάβει να περάσει κάτω από τη μπάρα και να πιάσει το μπαλόνι αφού περάσει, χωρίς να πέσει κάτω.
(βίντεο: https://vm.tiktok.com/ZGdYyRdvn/ )
ΠΡΟΣΕΥΧΗ:
Μετά από κάθε συνάντηση
MEDIA
DIGITAL MEDIA STUDIO