ΘΕΜΑ 25.1.2.3 | ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ | Η ζωή του Θεανθρώπου Ιησού (10)

• Το Σάββατο του Λαζάρου ή Λαζαροσάββατο γιορτάζεται μια μέρα πριν την Κυριακή των Βαΐων.

Την ημέρα αυτή εορτάζεται η ανάσταση του Λαζάρου από τη Βηθανία, που εικονίζει και την δική μας Ανάσταση. Το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων έχουν τη μοναδική θέση στο εκκλησιαστικό έτος ως μέρες χαράς ανάμεσα στη Μεγάλη Σαρακοστή και το θρήνο της Μεγάλης Εβδομάδας.

Το Σάββατο του Λαζάρου είναι μέρα στην οποία, παραδοσιακά, οι ερημίτες εγκαταλείπουν τις σκήτες τους και επιστρέφουν στο μοναστήρι για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Στην Ελλάδα, το Σάββατο του Λαζάρου φτιάχνουν ειδικά ψωμάκια που μοιάζουν με σαβανωμένο άνθρωπο και ονομάζονται λαζαράκια, ενώ τα παιδιά τραγουδούν τα λαζαρικά, κάλαντα ειδικά για την ημέρα.

• Από την Κυριακή των Βαΐων αρχίζει ουσιαστικά η λεγόμενη Μεγάλη Εβδομάδα.

Κατά την ημέρα αυτή γιορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου Του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους συγγραφείς των Ιερών Ευαγγελίων, οι Ιουδαίοι Τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάγια (κλάδους φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα ρούχα τους ζητωκραύγαζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

• Η Αγία και μεγάλη Σαρακοστή του 2024 τελειώνει και βαδίζουμε πλέον προς την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, αλλά γιατί είναι μεγάλα και σωτηριώδη τα γεγονότα που βιώνουμε την Εβδομάδα αυτή. Τα Πάθη, τη Σταύρωση, το Θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου.

• Το κοσμοσωτήρια και λυτρωτικά Πάθη του Κυρίου μας τα βιώνουμε μέσα από τις Ιερές Ακολουθίες που τελούνται κάθε βράδυ της Μ. Εβδομάδας στους Ναούς μας, αλλά και στις Θ. Λειτουργίες τα πρωινά. Μέσα από τις Ιερές Ακολουθίες και τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι πριν την Ανάσταση υπάρχει ο Γολγοθάς.

Δεν μπορεί να έρθει η Ανάσταση εάν δεν περάσουμε το Γολγοθά. Ο πρώτος που το βίωσε και μας έδειξε το δρόμο είναι ο ίδιος ο αρχηγός μας, ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο ΜΟΝΟΣ αληθινός Θεός!

• Χρειάζεται διαρκής αγώνας προς την τελείωση και κατάκτηση του Φωτός που είναι ο Χριστός.

Ένας αγώνας έως ότου μας βρει ο θάνατος. Να παρακαλούμε μόνο τον Θεό και να ευχόμαστε να μην μας βρει ο θάνατος εν ώρα πτώσεως, αλλά εν ώρα μετανοίας και αναστάσεώς μας.

---

Καλή Ανάσταση να έχουμε και καλό Πάσχα (μετάβαση).
Καλή μετάβαση (Πάσχα) απ’ τη χώρα του σκότους στη χώρα του Φωτός
και απ’ την χώρα του θανάτου στη χώρα της Ζωής!

---

Είχαν καταλάβει οι άρχοντες, εκείνοι με τη σκοτεινή ψυχή, πως τα πράγματα δεν έπαιρναν άλλη αναβολή. Μετά τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, αισθάνθηκαν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Έχαναν πλέον τη δύναμη και την εξουσία από τα χέρια τους, ο λαός στρεφόταν προς τον Ιησού, ενώ εκείνους τους εγκατέλειπε. Φοβισμένοι λοιπόν συγκεντρώθηκαν κι αποφάσισαν να συλλάβουν και να θανατώσουν τον Κύριό μας. 

Έτσι οι δούλοι τους συνέλαβαν τον Χριστό και τον οδήγησαν στον Άννα, τον Αρχιερέα. Οι μαθητές Του είχαν σκορπισθεί σαν τρομαγμένα πουλιά και μόνο ο Ιωάννης και ο Πέτρος ακολουθούσαν από κάποια απόσταση τη συνοδεία. Ο Άννας καθισμένος σε υψηλό θρόνο δέχθηκε τον Χριστό και άρχισε την ανάκριση: 

– Έχω πληροφορίες, του είπε, πως γυρίζεις σ’ όλη την Ιουδαία και τη Σαμάρεια και διδάσκεις. Μάλιστα έχεις μαζί σου και μερικούς απλοϊκούς ψαράδες που λένε πως είναι μαθητές σου. Τι διδάσκεις, λοιπόν, για πες μου; 

Χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία ο Κύριός μας στο ερώτημα του Άννα, αποκρίθηκε ήρεμα: 

– Εγώ δεν δίδαξα ποτέ κρυφά, αλλά φανερά πάντοτε, μέσα στις Συναγωγές και στον Ναό, στις πλατείες, μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπων. Ρώτησε λοιπόν αυτούς, για να σου πούνε τι δίδαξα. 

Την ίδια στιγμή, ένας από τους υπηρέτες του Άννα, βλέποντας πόσο ο κύριός του είχε θυμώσει με την απόκριση του Χριστού μας, πλησιάζει και για να ευχαριστήσει τον αρχιερέα, δίνει ένα γερό χτύπημα στο πρόσωπο του Κυρίου.

– Έτσι αποκρίνεσαι στον Αρχιερέα; του λέει εξαγριωμένος. 

– Αν μίλησα άσχημα, εξήγησέ μου τι κακό είπα. Διαφορετικά, γιατί με χτυπάς; απάντησε ατάραχος ο Κύριός μας. 

– Πάρτε τον από μπροστά μου! Πηγαίντε τον στον Καϊάφα. 

Στον Καιάφα περίμεναν ειδοποιημένα όλα τα μέλη του Συνεδρίου, το οποίο ήταν το Ανώτατο Δικαστήριο των Ισραηλιτών. Ήδη είχαν συζητήσει την υπόθεση και οι περισσότεροι από αυτούς εκτός φυσικά από τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, οι οποίοι σέβονταν κι αγαπούσαν τον Κύριο – ήταν σύμφωνοι να θανατώσουν τον Κύριό μας. Ήταν εχθροί Του αμετανόητοι και δεν ξεχνούσαν την αυστηρή γλώσσα με την οποία, όσες φορές δινόταν η ευκαιρία, μιλούσε για εκείνους τους υποκριτές ο Χριστός.

Έπρεπε όμως να γίνει μία δίκη. Κι έπρεπε να υπάρξει μία κατηγορία. Όσο όμως κι αν προσπάθησαν, κανείς δεν βρέθηκε από τον λαό να έρθει και να κατηγορήσει τον Κύριό μας. Ποιος να τον κατηγορήσει, αφού είχε σκορπίσει απλόχερα, όπου κι αν στάθηκε, την παρηγοριά, την ανακούφιση, τη χαρά και την καλοσύνη;

Εκείνο το τρομερό βράδυ παρουσιάσθηκαν στην αυλή του Καϊάφα μερικοί πληρωμένοι μάρτυρες και ψευδομαρτύρησαν: 

– Εμείς Τον ακούσαμε να λέει πως μπορεί να γκρεμίσει τον ναό μας και σε τρεις ημέρες να τον ξαναχτίσει! είπαν. 

Ο Κύριός μας δεν είχε πει κάτι τέτοιο. Κάποτε μόνο είχε μιλήσει κι είπε πως οι Ισραηλίτες θα καταλύσουν τον ναό αυτό, δηλαδή το σώμα Του, κι Εκείνος σε τρεις ημέρες θα τον ξαναέκτιζε, εννοώντας τη σταύρωση και την ανάστασή Του μετά από τρεις μέρες.

Αυστηρός ο Καϊάφας έσκυψε από τον θρόνο του και ρώτησε τον Κύριό μας με άγρια φωνή: 

– Δεν ακούς για πόσα σε κατηγορούν; Τι έχεις ν’ αποκριθείς; 

Όμως ο Ιησούς έμενε σιωπηλός και ήρεμος. Γνώριζε πως ζητούσαν αφορμή για να Τον σκοτώσουν, και μια τέτοια αφορμή γρήγορα και εύκολα θα βρισκόταν. Και αυτά όμως που είπαν οι ψευδομάρτυρες δεν ήταν αρκετά για να καταδικάσουν σε θάνατο τον Χριστό. Τότε σηκώνεται αποφασιστικά ο Καιάφας και ρωτά τον Κύριο:

-Σε εξορκίζω στο όνομα του Θεού του αληθινού να μας πείς καθαρά: εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού; 

Και ο Κύριός μας αποκρίνεται γαλήνια: 

-Το είπες εσύ ότι είμαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Κι από τώρα σας λέω πως μία μέρα θα με δείτε να κάθομαι στα δεξιά του θρόνου του Θεού και να έρχομαι από τον ουρανό γεμάτος από υπέρλαμπρη δόξα. 

Μια άγρια κραυγή αγανακτήσεως βγήκε από τα στήθη του Καϊάφα, ενώ ολόκληρο το Συνέδριο αναταρασσόταν εξαγριωμένο σαν τρικυμισμένη θάλασσα.

– Τρομερή βλασφημία, ξεφώνησε ο Καιάφας, και από τη φρίκη κι αγανάκτησή του ξέσχισε την χρυσοκέντητη αρχιερατική του στολή με τα χέρια του. Ακούσατε; Έκανε τον εαυτό του Θεό. Έχουμε πλέον ανάγκη από μάρτυρες; Και γυρίζοντας προς το Συνέδριο ρώτησε: 

– Ποια τιμωρία νομίζετε πως πρέπει να του επιβληθεί; 

– Είναι ένοχος θανάτου! Πρέπει να πεθάνει! 

Είχε πιά εκδοθεί η απόφασή τους. Ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς, το άκακο αρνίο των προφητειών, καταδικάσθηκε σε θάνατο.

Την καταδικαστική απόφαση του Συνεδρίου τους έπρεπε να την επικυρώσει ο αντιπρόσωπος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα στα Ιεροσόλυμα, που λεγόταν Πόντιος Πιλάτος. Δίνουν λοιπόν εντολή κι όταν ξημέρωσε για τα καλά, παίρνουν τον Ιησού και τον οδηγούν στον Πιλάτο. Με φωνές, βρισιές και κατάρες έφθασε το άγριο εκείνο πλήθος έξω από την πόρτα του πραιτωρίου.

-Τι κακό έκανε ο άνθρωπος αυτός και τον καταδικάσατε σε θάνατο; ρωτά ο Πιλάτος. Τι ν’ αποκριθούν οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς; Μανιασμένοι φωνάζουν γεμάτοι πονηριά: 

– Αν δεν ήταν άνθρωπος κακός, δεν θα Τον φέρναμε σ’ εσένα. Κι άρχισαν όλοι μαζί να φωνάζουν και να λένε κατηγορίες και βρισιές έναντίον του Χριστού. Ο Πιλάτος που είχε ακούσει πως ο Κύριος έλεγε ότι ήταν βασιλιάς, τον ρωτά: 

– Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων; 

– Εσύ λες ότι είμαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων, αποκρίνεται ο Χριστός. Αλλά δεν είμαι σαν τους βασιλιάδες του κόσμου αυτού. Αλλού είδους είναι η δική μου βασιλεία. 

Η ταραχή του Πιλάτου μεγάλωσε. Κοίταζε με θαυμασμό τον γαλήνιο Ιησού.

– Δεν βρίσκω καμιά ενοχή σ’ αυτόν, αναγγέλλει στους αρχιερείς και στα πλήθη που ήταν συγκεντρωμένα. Φωνές άγριες και κατάρες ακολούθησαν αυτήν την ομολογία του ηγεμόνα. Αλλά εκείνος συνέχισε: 

– Πλησιάζει το Πάσχα. Υπάρχει ένα έθιμο να απελευθερώνω έναν κατάδικο από τις φυλακές μου. Ποιόν λοιπόν θέλετε ν’ απολύσω, τον Ιησού ή τον Βαραββά; (Ο Βαραββάς, παιδιά, ήταν ένας τρομερός ληστής και δολοφόνος, που είχε κάνει τους Ισραηλίτες να τρέμουν). 

Οι Εβραίοι όμως ήταν πλέον τόσο εξαγριωμένοι εναντίον του Κυρίου μας, ώστε δέχθηκαν να απελευθερωθεί ο φονιάς εκείνος και όχι ο Χριστός, που τους είχε τόσο πλούσια ευεργετήσει:

-Τον Βαραββά, τον Βαραββα! φώναξαν όλοι μαζί. 

Ταραγμένος ο Πιλάτος ρωτά: 

-Και τι να κάνω τον Ιησού; 

-Να Τον σταυρώσεις, να Τον σταυρώσεις, φωνάζει το πλήθος των Εβραίων. 

-Μα τι κακό έκανε; ξαναρώτησε ο Πιλάτος έκπληκτος από την αδικαιολόγητη μανία του όχλου. 

Αλλά εκείνοι κραύγαζαν με ακόμη πιο δυνατές φωνές: 

-Να Τον σταυρώσεις, να τον σταυρώσεις! 

Ξαναμπήκε μέσα ο Πιλάτος. Κοίταξε τον Χριστό κι ένιωσε το γλυκύ του βλέμμα να του τρυπά το στήθος. Ίσως να ήθελε να Τον σώσει ο Πιλάτος. Ήταν όμως δειλός πολύ. Διέταξε λοιπόν να πάρουν τον Χριστό και να Τον μαστιγώσουν με το φραγγέλιο. Το φραγγέλιο, παιδιά, ήταν ένας μεγάλος βούρδουλας με πολλά στενόμακρα λουριά.

Η μία κατόπιν της άλλης, βαθιές πληγές ανοίγονται στο πανάγιό Του σώμα και το αίμα Του ρέει και ποτίζει το χώμα. Πολλοί κατάδικοι έως τώρα είχαν ξεψυχήσει την ώρα του φραγγελώματος.

Ένας στρατιώτης έκοψε ένα κλωνάρι από κάποια αγκαθιά του κήπου κι έπλεξε ένα στεφάνι. Το στεφάνι αυτό το έμπηξε στο κεφάλι του Κυρίου μας. Τα αγκάθια σκληρά και μακριά τρύπησαν την σάρκα κι έφθασαν έως τα κόκκαλα, ανοίγοντας πληγές οδυνηρές και γεμίζοντας αίμα το άχραντο πρόσωπό Του.

Τέλος πήραν ένα φθηνό κόκκινο ύφασμα και τον τύλιξαν μ’ αυτό κοροϊδεύοντάς τον, γιατί είχε πεί πως είναι βασιλιάς. Οι βασιλιάδες τότε φορούσαν κόκκινα ρούχα. Του έλειπε όμως το σκήπτρο. Ένας στρατιώτης του έδωσε να κρατά ένα καλάμι, για να δείχνει τάχα τη βασιλική Του εξουσία.

Νομίζοντας ο Πιλάτος πως βλέποντας οι Ισραηλίτες την κατάσταση του Ιησού θα Τον λυπούνταν και θα ικανοποιούνταν, Τον οδήγησε έτσι στον εξώστη.

-Να ο άνθρωπος!, φώναξε ο Πιλάτος. Λυπηθείτε τον πιά. 

Όμως οι Εβραίοι με τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους έβγαλαν πάλι άγριες φωνές σαν θηρία. Κι επειδή υποπτεύθηκαν πως ο Πιλάτος ζητά ευκαιρία για να απελευθερώσει τον Χριστό, φώναξαν: 

-Αν Τον απολύσεις, δεν θα είσαι φίλος του Αυτοκράτορα! 

Άκουσε αυτό και φοβήθηκε ο δειλός Πιλάτος. Οπισθοχώρησε λοιπόν ταραγμένος μέσα στο παλάτι του. Ύστερα ξαναβγήκε. Τον συνόδευαν οι υπηρέτες του, που κρατούσαν ασημένιες στάμνες με νερό.

– Εγώ είμαι αθώος για το αίμα αυτού του δικαίου!, φώναξε στο πλήθος. Και να, για σημάδι πλένω τα χέρια μου. Κι οι υπηρέτες έχυσαν νερό κι έπλυνε τα χέρια του μπροστά σ’ όλους με ύφος μεγαλοπρεπές, αλλά ταραγμένο. Ξαναμπήκε ύστερα στο ανάκτορό του, ενώ οι Ισραηλίτες φώναζαν: 

-Μη φοβάσαι, το αίμα του ας πέσει επάνω μας και πάνω στα παιδιά μας! 

Σκυφτός ο Πιλάτος έδωσε τότε την άδεια να σταυρώσουν τον Χριστό μας. Αλαλάζοντας οι Εβραίοι πήραν τον Χριστό, ετοίμασαν ένα βαρύ σταυρό κι οδηγώντας Τον στον Γολγοθά, Τον σταύρωσαν ανάμεσα σε δυό ληστές…

Κατόπιν ακολούθησαν το γεγονότα του θανάτου του Ιησού, ως άνθρωπος, και μετά τρεις μέρες η Ανάστασή του που προεικονίζει και την δική μας ΑΝΑΣΤΑΣΗ!