Θέμα 4.2 Η προσευχή των Αγίων – Η προσευχή του προφήτη Δανιήλ

• Χαίρετε! Τι κάνουν τα καλά μας παιδάκια;
• Πώς πέρασε η εβδομάδα μας;
• Θυμάστε για ποιον είχαμε μιλήσει την προηγούμενη εβδομάδα, ο οποίος με την προσευχή του, την αγάπη, την πίστη και τη θυσιαστικότητα του προς τον Θεό κατάφερε να γίνει Άγιος;
• Πολύ σωστά, για τον Άγιο Δημήτριο.
• Θυμάστε πόσα θαύματα είχε κάνει με την προσευχή του όσο ζούσε;

Στάδιο 2^ο: «Γνωρίζοντας μέσω της εμπειρίας»

Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να προσευχηθείτε για κάποιον που βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση; Ή ακόμη και για εσάς τους ίδιους; Αν ναι, πως νιώσατε την ώρα της προσευχής σας;

Νιώσατε μια ηρεμία, ότι εμπιστεύεστε την δυσκολία σας στο θέλημα του Θεού ή είπατε κάποια λόγια μπροστά στην εικόνα του Χριστού απλά για να τα πείτε; Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν προσευχόμαστε στον Θεό, στην Παναγία ή σε κάποιον/α Άγιο ή Αγία, δεν μιλάμε σε φαντάσματα. Μιλάμε σε αληθινά πρόσωπα που μας ακούνε. Έτσι άκουγε και ακούει ακόμα ο Θεός τον Άγιο Δημήτριο και πολλούς ακόμη Αγίους και Αγίες…

Ο προφήτης Δανιήλ

Ένας ακόμη Άγιος άνθρωπος της Εκκλησίας μας, που έκανε θαύματα με την προσευχή του στον Θεό, είναι ο προφήτης Δανιήλ, ένας από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Γεννήθηκε στην Άνω Βηθαρά, έζησε στα τέλη του 7ου με τις αρχές 6ου π.Χ. αιώνα και καταγόταν από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Το όνομά του σημαίνει “ο Κύριος είναι ο κριτής μου”.

Ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων* ο Ναβουχοδονόσορας πολιόρκησε την Ιερουσαλήμ, την κατέλαβε και έσυρε τους κατοίκους της αιχμάλωτους στη Βαβυλώνα. Έτσι ο Δανιήλ μικρός ακόμη βρέθηκε μαζί με τους γονείς του αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν μπροστά του από τους αιχμαλώτους όσους νέους ήταν από βασιλική γενιά ή από οικογένειες ευγενών και έπρεπε να είναι όμορφοι στην εμφάνιση και να έχουν γνώσεις και αντίληψη, ώστε να τους προσλάβουν στα βασιλικά ανάκτορα. Θα τους δίδασκαν να διαβάζουν και να γράφουν τη γλώσσα των Βαβυλωνίων.

• • Βαβυλώνιοι ονομάζονται οι αρχαίοι κάτοικοι της πόλης της Βαβυλώνας και της γύρω περιοχής στη Μεσοποταμία. Πρόκειται για τους λαούς που ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους από τους Σουμέριους μέχρι την Ελληνιστική περίοδο, στην περιοχή του σημερινού Ιράκ, και η Βαβυλώνα αποτέλεσε το κύριο κέντρο των σπουδών τους.

Ο Δανιήλ ήταν προικισμένος με πολλά φυσικά και πνευματικά χαρίσματα γι’ αυτό και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας τον διάλεξε μαζί με τρία άλλα παιδιά, τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ, να παραμείνουν στην βασιλική αυλή όπου μεγάλωσαν και σπούδασαν. Επειδή ήταν άριστοι μαθητές, όταν ενηλικιώθηκαν ο βασιλιάς τους τοποθέτησε σε ανώτερες θέσεις του παλατιού και τους έδωσαν νέα ονόματα: Στον Δανιήλ το όνομα Βαλτάσαρ, στον Ανανία το όνομα Σεδράχ, στο Μισαήλ το όνομα Μισάχ και στον Αζαρία το όνομα Αβδεναγώ.

Αργότερα, μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνας από τον βασιλιά Δαρείο και εφόσον ανέλαβε αυτός την διοίκηση της χώρας διόρισε στο βασίλειό του εκατόν είκοσι σατράπες, δηλαδή διοικητές. Πάνω από τους διοικητές διόρισε τρεις προέδρους για να τους εποπτεύουν. Ο Δανιήλ ήταν ένας από αυτούς τους τρεις προέδρους. Τόσο πολύ εκτίμησε και ο βασιλιάς Δαρείος την ικανότητα και τη σοφία του προφήτη Δανιἠλ.

Ωστόσο οι άλλοι πρόεδροι και σατράπες τον φθόνησαν. Προσπαθούσαν να τον κατηγορήσουν στο βασιλιά, για να χάσει την εύνοιά του. Αυτό όμως ήταν αδύνατον γιατί ο Δανιήλ ήταν πολύ υπεύθυνος και τίμιος και προσεχτικός στα καθήκοντά του. Βρήκαν όμως έναν τρόπο να τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Πρότειναν στο Δαρείο να βγάλει μια διαταγή  με την οποία να απαγορεύει σε όλους τους υπηκόους του και στους διοικητές για τριάντα ημέρες να ζητήσουν οτιδήποτε από κάποιον άνθρωπο ή θεό εκτός από τον βασιλιά. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα έδειχναν τάχα την απόλυτη αφοσίωσή τους στον βασιλιά τους. Αν κάποιος δεν άκουγε τη διαταγή, θα ριχνόταν σε λάκκο με πεινασμένα λιοντάρια. Ο Δαρείος δεν κατάλαβε το σχέδιό τους κι έβγαλε τη διαταγή και την υπέγραψε. Από εκείνη τη στιγμή η διαταγή δεν μπορούσε να αλλάξει.

Ο Δανιήλ πληροφορήθηκε τη βασιλική διαταγή, αλλά δεν άλλαξε την καλή συνήθεια που είχε, να προσεύχεται στον αληθινό Θεό. Άνοιγε το παράθυρό του που έβλεπε προς την Ιερουσαλήμ, γονάτιζε και προσευχόταν δυνατά στον Θεό. Οι άλλοι διοικητές αμέσως τον κατήγγειλαν στον Δαρείο. Εκείνος στεναχωρήθηκε πάρα πολύ. Τότε κατάλαβε ότι είχαν στήσει αυτή την πλεκτάνη μόνο και μόνο για να κατηγορήσουν τον Δανιήλ, τον οποίο ο ίδιος πολύ εκτιμούσε. Ωστόσο η βασιλική διαταγή έπρεπε να εκτελεστεί. Ούτε ο βασιλιάς δεν μπορούσε να την αλλάξει. Έτσι ο Δανιήλ ρίχτηκε σε ένα βαθύ λάκκο όπου μέσα σε αυτόν υπήρχαν πεινασμένα λιοντάρια., προφανώς για να κατασπαράξουν τον Δανιήλ. Μια πέτρα έκλεισε τον λάκκο και μπήκε η βασιλική σφραγίδα. Ο Δαρείος την ώρα που έριχναν τον Δανιήλ στον λάκκο του είπε συγκλονισμένος: «Ο Θεός σου που πάντα τον λατρεύεις, αυτός μακάρι να σ’ ελευθερώσει».

Όλη τη νύχτα ο Δαρείος δεν μπόρεσε να ησυχάσει. Έμεινε ξάγρυπνος, μετανιωμένος γι’ αυτό που επέτρεψε να γίνει. Πρωί – πρωί έτρεξε στο λάκκο των λιονταριών. Διέταξε να τον ανοίξουν και φώναξε κλαίγοντας: «Δανιήλ, δούλε του αληθινού Θεού, μπόρεσε ο Θεός σου, που μέρα και νύχτα τον λατρεύεις να σε σώσει;». Κι ο Δανιήλ απάντησε από τον βαθύ λάκκο: «Να ζεις αιώνια, βασιλιά μου. Ο Θεός, μου έστειλε τον άγγελό του κι έφραξε τα στόματα των λιονταριών και δεν μ’ έβλαψαν γιατί είμαι αθώος απέναντι του Θεού κι απέναντί σου και σε καμιά περίπτωση δεν σ’ έχω βλάψει».

Ο βασιλιάς χάρηκε πολύ. Έδωσε εντολή αμέσως να ανεβάσουν τον Δανιήλ από τον λάκκο. Πράγματι δεν τον είχαν αγγίξει τα λιοντάρια! Νέα φοβερότερη διαταγή έδωσε τώρα ο βασιλιάς: Να ρίξουν στο λάκκο τους συκοφάντες του με τα παιδιά και τις γυναίκες τους. Τα λιοντάρια τους κατασπάραξαν πριν καλά-καλά φτάσουν στο βάθος του λάκκου.

Ο βασιλιάς Δαρείος έγραψε τότε και έκανε γνωστή σ’ όλους τους υπηκόους του την εξής διαταγή: «Να έχετε πάντα ειρήνη. Εγώ, ο βασιλιάς, διατάζω σ’ όλο το βασίλειό μου να τρέμουν οι άνθρωποι και να φοβούνται τον Θεό του Δανιήλ. Αυτός είναι Θεός αιώνιος και αληθινός και η βασιλεία του ποτέ δεν θα τελειώσει. Αυτός κάνει θαύματα στον ουρανό και στη γη. Αυτός ελευθέρωσε τον Δανιήλ από τα λιοντάρια».

Ο Δανιήλ επιθυμούσε να δει την επιστροφή των Ιουδαίων στην χώρα τους, λόγω όμως της προχωρημένης ηλικίας του δε μπόρεσε να πάει στην Παλαιστίνη, η καρδιά του όμως ήταν πάντα μαζί τους. Ακόμη και όταν στην θέση του βασιλιά Δαρείου μπήκε ο Κύρος, ο Δανιήλ συνέχισε να διατηρεί τα αξιώματά που είχε. Η πίστη του στον Θεό, ήταν παράδειγμα προς μίμηση και ως υπόδειγμα δικαιοσύνης και σοφίας.

Πέθανε σε μεγάλη ηλικία. Στην Παλαιά Διαθήκη, ένα από τα σπουδαιότερα προφητικά βιβλία είναι αυτό του προφήτη Δανιήλ,  ο οποίος προφήτευσε και τον ερχομό του Υιού του ανθρώπου., του Χριστού δηλαδή. Στο βιβλίο του υπάρχουν προφητείες μέχρι το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, τον καιρό της μεγάλης θλίψης και την ανάσταση των νεκρών (Δανιήλ κεφ. 12). Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του Δανιήλ και των τριών φίλων του Ανανία, Μισαήλ και Αζαρία στις 17 Δεκεμβρίου.

Στάδιο 4^ο: «Εφαρμόζοντας & αξιολογώντας»

Θα ήθελα να σταθούμε λοιπόν σε ορισμένα σημεία της σημερινής μας ιστορίας:

• Όπως ο Άγιος Δημήτριος, έτσι και ο Προφήτης Δανιήλ είχε φτάσει σε πολύ υψηλά αξιώματα της εποχής εκείνης παρόλο που προερχόταν από αιχμάλωτους Ισραηλίτες και πίστευε στον Θεό. Ακόμη και με κίνδυνο της ίδιας της ζωής του, δεν έτρωγε από το φαγητό του παλατιού ούτε σταμάτησε να προσεύχεται όταν ο βασιλιάς έδωσε αυτή την εντολή για τριάντα μέρες. Έβαλε την αγάπη και την πίστη του προς τον Θεό πάνω από όλους και από όλα. Ήταν πρώτα πιστός υπηρέτης του Θεού και μετά του βασιλιά.
• Το μεγαλύτερο «όπλο» που είχε ο προφήτης Δανιήλ και το οποίο τον προστάτευε σε κάθε δυσκολία της ζωής του, ήταν η προσευχή. Με την προσευχή του, επικοινωνούσε με τον ίδιο τον Θεό, ο Οποίος τον προστάτευε και τον φώτιζε να προφητεύει και να ερμηνεύει όνειρα και οράματα. Με την προσευχή του μπορούσε να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί τον Θεό για όλα τα χαρίσματα που του είχε δώσει και τον προστάτευαν. Επίσης με την προσευχή του μπορούσε να εκφράσει την αγάπη του προς τον Θεό αλλά και να ζητήσει την βοήθεια και το έλεος Του για τους ανθρώπους που βρίσκονταν σε κάποια δύσκολη κατάσταση. Ποια είναι η γνώμη σας: έχουμε εμείς σήμερα την ανάγκη να προσευχηθούμε; Ή περνάμε καλά και είναι όλα τέλεια στη ζωή μας, οπότε δεν μας νοιάζει να προσευχηθούμε; Στη ζωή μας ο Θεός επιτρέπει να συμβούν πράγματα όμορφα αλλά και άσχημα. Όχι επειδή δεν μας αγαπάει, αλλά επειδή θέλει μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια να δυναμώσει η πίστη μας και η αγάπη μας προς Αυτόν, ώστε να βρισκόμαστε μαζί Του. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα: κάποια μέρα μπορεί να ξυπνήσουμε με πυρετό, με βήχα κ.α. Ποιον θα ρωτήσουμε τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε καλά; Φυσικά τον γιατρό! Θα τον επισκεφτούμε, θα μας εξετάσει και θα μας δώσει τα κατάλληλα φάρμακα. Έτσι γίνεται και με τον Θεό! Ζώντας μια δύσκολη στιγμή, προσευχόμαστε στον Θεό να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε ή να αντέξουμε την δυσκολία. Οπότε επικοινωνούμε μαζί Του! Ας μη θυμόμαστε τον Θεό όμως μόνο στα δύσκολα. Ας Τον θυμόμαστε και όταν περνάμε όμορφα, γιατί Αυτός μας ευλόγησε να ζήσουμε κάποιες όμορφες στιγμές. Ας Τον ευχαριστούμε κάθε βράδυ και για τα καλά αλλά και για τα άσχημα πράγματα που επιτρέπει να ζήσουμε κάθε μέρα!

Συμπέρασμα:

• Με την προσευχή μιλάμε στον Θεό. Μέσω της προσευχής μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια Του για εμάς ή για τους συνανθρώπους μας αλλά και να τον ευχαριστήσουμε για όλα όσα μας χαρίζει!