Θέμα 28.3 | Η Ανάληψη του Κυρίου - ΝΕΟΤΗΤΑ Ι.Μ. ΦΩΚΙΔΟΣ

Η Πασχαλινή προσευχή μας μέχρι της Αναλήψεως

Το Χριστός Ανέστη… χρησιμοποιείται ως φράση χαιρετισμού κατά την πασχαλινή περίοδο και για 40 ημέρες, δηλαδή μέχρι την απόδοση του Πάσχα.

Πριν αρχίσει η κάθε συνάντηση

Εἰς τὸ ὅνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος! (τρεις φορές)

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον.

Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν· σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν.

Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν· ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.

Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον, ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ· Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι ̓ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἂς προσκυνήσουμε τὸν ἅγιο καὶ Κύριο, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ τον μόνον ἀναμάρτητο.

Τὴν Σταυρική Σου θυσία Χριστὲ προσκυνοῦμε καὶ τὴν ἁγία σου Ἀνάσταση ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε· διότι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μας, καὶ Θεὸ ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα, καὶ μόνο τὸ ὄνομά Σου σημαίνει Θεὸς γιὰ ἑμᾶς.

Ἐλᾶτε ὅλοι οἱ πιστοί, ἂς προσκυνήσουμε τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· ἀφοῦ ἡ ἀνάστασή Του ποὺ ἔγινε μετὰ τὴν Σταυρική Του Θυσία, ἔφερε μεγάλη χαρὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο.

Παντοτινὰ θὰ εὐλογοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, καὶ παντοτινὰ θὰ ὑμνοῦμε τὴν ἀνάστασή Του. Διότι, ἐπειδὴ ὑπέμεινε Πάθη καὶ Σταυρό ἀπὸ ἑμᾶς γιὰ ἑμᾶς, κατανίκησε κι ἔδιωξε τόν θάνατο.

Ο Χριστός ανέστη, παιδιά μου! (Αληθώς ανέστη!)

Ο Χριστός ανέστη! (Αληθώς ανέστη!)

Δόξα τη τριημέρω Αυτού εγέρσει! (Προσκυνούμεν Αυτού την τριήμερον έγερσιν!)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Για τον ενδοξότερο Στρατηλάτη Βασιλιά θα μιλήσουμε σήμερα, παιδιά, ο οποίος επιστρέφει νικητής από τη σημαντικότερη μάχη που έγινε ποτέ! Και μάλιστα φέρνει με θρίαμβο στον Συμβασιλέα Πατέρα του το πολυτιμότερο λάφυρο του κόσμου! Ποιος είναι; Και για ποια κοσμοϊστορική μάχη πρόκειται; Και ποιο είναι το πολυτιμότατο λάφυρό του;

Ο Στρατηλάτης αυτός είναι ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού! Εκείνος που υπήρχε προ των αιώνων, Θεός Αληθινός, και ήλθε ανάμεσά μας ως άνθρωπος για να δώσει τη μεγάλη μάχη επάνω στον Σταυρό με τον εχθρό της ψυχής μας διάβολο. Και με τη νίκη Του ο Κύριός μας μας ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία του θανάτου και της αμαρτίας. Ανέστησε τον τραυματισμένο από τα πάθη άνθρωπο και τον έκανε πλέον καινούργιο, άφθαρτο και αθάνατο! Και τον ανέβασε στη Βασιλεία του Ουράνιου Πατέρα. Ο εξόριστος άνθρωπος ανεβαίνει στην ουράνια πατρίδα, με νέο, άφθαρτο και αθάνατο σώμα! Το δοξασμένο εκείνο σώμα που ο ίδιος ο Χριστός φόρεσε με την Ανάστασή Του! Αυτό ήταν το πολυτιμότερο λάφυρο της μάχης Του.

Η Εκκλησία μας πανηγυρίζει το σημαντικότατο αυτό γεγονός με την εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου μας, την οποία εορτάζουμε ακριβώς 40 ημέρες μετά την Ανάσταση (πάντα ημέρα Πέμπτη). Μάλιστα στο θείο αυτό γεγονός αναφέρεται και το 6ο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός». Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τα θαυμαστά αυτά γεγονότα.

ΔΙΗΓΗΣΗ

Δύο όψεις παρουσιάζει η επίγεια ζωή του Κυρίου μας. Η μία είναι ταπεινή, ενώ η άλλη δοξα σμένη. Είδαμε τον προαιώνιο Λόγο του Θεού να κατεβαίνει από τον ουρανό στη γη και να γεννιέται σ’ ένα ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Κι από το σπήλαιο αυτό αρχίζει για τον Κύριό μας μια αλ ληλουχία ταπεινώσεων που φθάνει μέχρι τη σταυρική Του θυσία και την κάθοδό Του στον Άδη.

Αυτή είναι η κατώτατη βαθμίδα της Άκρας Ταπεινώσεως του Χριστού μας. Από τον Άδη όμως αρχίζει η πορεία της δόξας Του. Συντρίβει τα δεσμά του Άδη και ανασταίνεται με σώμα άφθαρτο, θεωμένο. Το αναστημένο σώμα του Κυρίου μας δεν ήταν σαν το δικό μας σώμα. Μπορούσε να περνάει από κλειστές θύρες επειδή δεν ανήκε πλέον στη γήινη σφαίρα, αλλά στον ουράνιο κόσμο. Οι Μαθητές του Κυρίου επί σαράντα ημέρες όχι μόνο Τον έβλεπαν, Τον άκουγαν και τον ψηλαφούσαν Αναστημένο, αλλά δέχονταν και τις αναστάσιμες δωρεές Του: τη χαρά και την ειρήνη. Νέα δύναμη τους πλημμύριζε τώρα και η αγάπη τους στον Διδάσκαλο γινόταν όλο και πιο θερμή. Κοντά Του πιά ένιωθαν τον νου και την καρδιά τους ελευθερωμένα από φόβους και ανθρώπινες μικρότητες. Η πορεία αυτή της επίγειας δόξας του Κυρίου όμως δεν σταματά στην Ανάστασή Του. Συνεχίζεται μέχρι την Ανάληψή Του στους Ουρανούς.

Είχαν περάσει λοιπόν σαράντα ημέρες από την Ανάσταση του Κυρίου, όταν συναντήθηκε με τους Μαθητές Του για τελευταία φορά στο όρος των Ελαιών, εκεί όπου είχαν διαδραματισθεί τα μεγάλα και θλιβερά γεγονότα της αγωνίας της Γεθσημανή και της προδοσίας Του πριν από το Πάθος. Και να που σήμερα, εδώ στο όρος των Ελαιών, η φωνή και η όψη Του έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Τον ακούν με θερμό ενδιαφέρον να τους μιλά για τη νέα ζωή και δράση που τους περιμένει. Θα γίνουν κήρυκες του Ευαγγελίου του Χριστού σε όλο τον κόσμο! Πόσο τους συγκινεί η τιμή και η εμπιστοσύνη του θριαμβευτή Κυρίου! Πως όμως αυτοί, φτωχοί ψαράδες, θα μπορέσουν να μεταδώσουν το θαυμαστό μήνυμα της Ανάστασης; Πως θα μιλήσουν για την πρωτάκουστη διδασκαλία του Κυρίου, την αγία και αναμάρτητη ζωή Του, τα θαύματά Του; Ο στοργικός Διδάσκαλος τους βεβαιώνει ότι δεν θα τους αφήσει μόνους. Θα τους στείλει δύναμη από τον ουρανό, τον Παράκλητο, το πνεύμα της Αληθείας, που θα τους οδηγεί. Γι’ αυτό να μη χωριστούν. Να μένουν όλοι μαζί στην Ιερουσαλήμ για να τους βρει το Άγιο Πνεύμα ενωμένους!

Η συνέχεια ήταν απροσδόκητη! Ένα συγκλονιστικό και σπουδαίο γεγονός ακολούθησε, όπως μας περιγράφει ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. κδ´ 50-53, Πραξ. α´ 1-12)! Καθώς ο Κύριος με πολλή αγάπη προφέρει τα τελευταία Του λόγια, υψώνει τα δύο Του χέρια τα τρυπημένα από τα καρφιά, και με άπειρη στοργή και αγάπη τους ευλογεί. Και καθώς τους ευλογεί, συμβαίνει κάτι το πρωτοφανές και εκπληκτικό! «Διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν»! Ανεβαίνει! Όλο ανεβαίνει! Ευλογεί αδιάκοπα και ανεβαίνει προς τον Ουρανό! Έκθαμβοι, με ορθάνοιχτα μάτια και την καρδιά να χτυπά δυνατά, Τον παρακολουθούν οι Μαθητές! Άφωνοι λυγίζουν τα γόνατά τους και προσκυνούν το μεγαλείο της δόξας Του, ώσπου υψώνεται στους ουρανούς πάνω σ’ ένα φωτεινό σύννεφο δόξας. Τόσο ψηλά, που δεν τον έβλεπαν πια! Απόμειναν να ατενίζουν τον Ουρανό!

Ο ζωγράφος ευαγγελιστής Λουκάς απαράμιλλα συνεχίζει να μας ζωγραφίζει τώρα την εντυπωσιακή συνέχεια. Ενώ οι Μαθητές ατένιζαν τον Ουρανό, στάθηκαν ξαφνικά μπροστά τους δύο ολόφωτοι άνδρες με λευκά ενδύματα! Και τους ρωτάνε: “Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί σταθήκατε με βλέμμα ακίνητο και παρατηρείτε τον Ουρανό; Ο Ιησούς που ανελήφθη από σας στον Ουρανό με τόσο θριαμβευτικό τρόπο, με τον ίδιο τρόπο θα έλθει και πάλι!” Ένδοξος, όπως και τώρα Τον είδατε, επάνω στο θεϊκό άρμα των νεφελών, δορυφορούμενος από τις ουράνιες στρατιές των Αγγέλων Του!”

Οι δύο Άγγελοι χάθηκαν. Τι ένιωθαν τώρα οι έκπληκτοι Μαθητές; Μεγάλη χαρά! Κι ας έχασαν για πάντα από τα ανθρώπινα μάτια τους τον Κύριό τους! «Υπέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης»! Για να περιμένουν όλοι μαζί, με προσευχή, τον «άλλον Παράκλητον», το Άγιο Πνεύμα!

Να μπορούσαμε, παιδιά, να δούμε τι συνέβαινε στον ουρανό την ώρα εκείνη της θείας Αναλήψεως του Χριστού μας! Θα βλέπαμε σμήνη Αγγέλων να παρακολουθούν πανηγυρικά τον θρίαμβο του Χριστού μας. «Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος!» (Ψαλμ. μϛ´[46] 6), προλέγει ο Προφήτης Δαβίδ 1.000 χρόνια πριν, σαν να βλέπει τη περίλαμπρη αυτή ώρα. Δηλαδή, ανέβηκε, αναλήφθηκε ανάμεσα σε αγγελικούς ύμνους χαράς και ουράνια σαλπίσματα της μεγάλης Νίκης ο Κύριος! Και όταν η θριαμβευτική αυτή πορεία έφθασε στις κλειστές για τους ανθρώπους πύλες του ουρανού, οι Άγγελοι που συνόδευαν τον Κύριο αναφώνησαν: «Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης» (Ψαλμ. κγ΄ [23] 7-10). Δηλαδή, ανοίξτε τις πύλες του Ουρανού, Αρχάγγελοι, τις κλεισμένες από αιώνες, για να μπεί ο Νικητής Βασιλιάς της δόξας, ο Κύριος των Αγγελικών Δυνάμεων, ο Κραταιός και Δυνατός! Και θα βλέπαμε τότε κάτι ακόμη εκπληκτικότερο και μεγαλειωδέστερο. Θα βλέπαμε τον ουράνιο Πατέρα να υποδέχεται τον Υιό Του και να Τον δοξάζει ως άνθρωπο· και να Τον εγκαθιστά στα δεξιά Του, στον θρόνο της μεγαλοσύνης.

Επεξεργασία

Ας εμβαθύνουμε όμως περισσότερο στο μεγάλο αυτό γεγονός της Αναλήψεως του Σωτήρος.

1. Πως δικαιολογείτε, παιδιά, τη χαρά των Μαθητών; (…)

α) Οι μαθητές είδαν ένα θέαμα μοναδικό και μεγαλειώδες! Τον Κύριό τους να ανεβαίνει Νικητής και Θριαμβευτής στη δόξα Του εκεί που, όπως τους είχε πει, θα ετοιμάσει και γι’ αυτούς τόπο και θα τους δοξάσει μαζί Του, όταν έλθει η ώρα.

β) Οι δύο Άγγελοι αποσπασμένοι από τις στρατιές των Αγγέλων τους έφεραν το μεγάλο μήνυμα: «Ελεύσεται» πάλι! Θα ξαναέλθει με δόξα στη Δευτέρα Παρουσία Του. Επιπλέον όμως έδειχναν ότι όλος ο Ουρανός πανηγύρισε για την υποδοχή του Λυτρωτή μας!

γ) Περιμένουν πλέον την Ουράνια Δωρεά, το Άγιο Πνεύμα. Δεν είχαν πια αισθητά ανάμεσά τους τον Διδάσκαλό τους. Τους το είχε εξηγήσει, όμως, πριν από τη Σταύρωσή Του: «Σας συμφέρει να φύγω. Γιατί αν δεν φύγω – δηλαδή, αν δεν γίνει η θυσία μου, η Ανάσταση και η Ανάληψή μου – δεν θα έρθει ο Παράκλητος. Εάν όμως ανέβω στον Πατέρα μου, θα σας στείλω τον Παράκλητο». Περιμένουν, λοιπόν, τη μεγάλη δωρεά, την εξ ύψους Δύναμη, το Άγιο Πνεύμα! Με την ενίσχυσή Του θα αρχίσουν το κοσμοσωτήριο αποστολικό έργο που τους ανέθεσε ο Κύριος! Γι’ αυτό «υπέστρεψαν χαίροντες εις Ιερουσαλήμ». Και «ανέβησαν εις το υπερώον» με μια ψυχή και μια καρ διά περιμένοντας τη μεγάλη ώρα!

2. Ποια μεγάλη συνέπεια έχει για τους ανθρώπους η Ανάληψη του Κυρίου; (…)

Τη δόξα της ανθρωπίνης φύσεως. Για τους ανθρώπους ήταν κλειστές οι θύρες του Παραδείσου από την ημέρα που καταδικάστηκαν οι Πρωτόπλαστοι, ο Αδάμ και η Εύα, και εξορίστηκαν από τον Παράδεισο. Έχασαν τον Παράδεισο, επειδή θέλησαν να γίνουν θεοί, όχι διά της υπακοής, αλλά διά της παρακοής. Για να επαναφέρει, λοιπόν, τον άνθρωπο στην πρώτη, χαμένη του δόξα, κατέβηκε ο Χριστός στη γη! Γεννήθηκε ως άνθρωπος από την Παναγία και το Άγιον Πνεύμα. Με τη Σταυρική θυσία και την Ανάστασή Του έδωσε τη νικηφόρα μάχη απέναντι στον διάβολο. Απελευθέρωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία και τον θάνατο! Τον ανέστησε με καινούργιο και άφθαρτο σώμα!

Τώρα με την Ανάληψή Του επιστρέφει στο Ουρανό ως Θεάνθρωπος. Ανυψώνει, λοιπόν, και δοξάζει την ανθρώπινη φύση και την ανεβάζει τόσο ψηλά, που ύψος ανώτερο από αυτό δεν υπάρχει! Ανεβάζει στον Ουρανό, δοξασμένο, άφθαρτο και αθάνατο το ανθρώπινο σώμα που και ο Ίδιος ως Θεάνθρωπος φορούσε κατά την επίγεια παρουσία Του. Ανεβάζει τον άνθρωπο στον Τρισένδοξο Θρόνο του Τριαδικού Θεού! Το υπόσχεται και το βεβαιώνει άλλωστε και ο ίδιος ο Νικητής Χριστός: «Σ’ όποιον νικήσει, θα του δώσω την τιμή να καθίσει μαζί μου στο θρόνο μου! Όπως κι εγώ νίκησα και κάθισα στο θρόνο του Πατρός μου, μαζί Του» (Αποκ. γ´ 21)! Αυτό είναι το πολυτιμότατο λάφυρο που έφερε ο Κύριός μας στον Ουράνιο Βασιλέα Πατέρα Του, ο λυτρωμένος άνθρωπος!

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Σήμερα, όμως, που τα μάτια των ανθρώπων είναι τόσο στραμμένα στη γη, για τους πολλούς η εορτή της Αναλήψεως περνάει απαρατήρητη και το νόημά της παραμένει άγνωστο.

3. Τι πρακτικά μηνύματα μας δίνει η Ανάληψη του Κυρίου μας σχετικά με τον πνευματικό μας αγώνα; (…)

α) Στους ουρανούς είναι ο Αρχηγός μας, ο Λυτρωτής μας Χριστός. Εκεί θα πάμε και μείς. Αυτός είναι ο προορισμός μας, η θέωση, η αιώνια χαρά και μακαριότητα. «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιπ. γ´ 20). Δηλαδή, είμαστε πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών. Είμαστε εγγεγραμμένοι σε εκείνους τους καταλόγους. Ας μην κολλάει λοιπόν η καρδιά μας εδώ στη γη, αλλά να αναζητά τα ουράνια. «Τα άνω ζητείτε… τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολασ. γ´ 1), μας παροτρύνει ο Απόστολος Παύλος. Αφού λοιπόν εκεί ανήκουμε κι εκεί θα καταλήξουμε, εκεί ας είναι στραμμένη η καρδιά μας. Εκεί είναι ο θησαυρός μας! Ακόμη κι αν κατακτήσουμε όλο τον υλικό κόσμο, πλούτη και δόξα, δεν κερδίσαμε τίποτα. Εκείνο που έχει αξία είναι να κατακτήσουμε τον Ουρανό. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα εγκαταλείψουμε τα έργα μας στη γη, τα μαθήματά μας, τις εργασίες μας, τον αθλητισμό μας. Θα προσπαθούμε όμως να ζούμε ως πολίτες της Βασιλείας των

Ουρανών. Ένα αρχαίο χριστιανικό σύγγραμμα, η προς Διόγνητον Επιστολή, αναφέρει ότι οι Χριστιανοί «τον κόσμον οικούσιν αλλ’ε ν ουρανώ πολιτεύονται». Δηλαδή, ζούνε στον κόσμο, αλλά φέρονται ως πολίτες του Ουρανού.

β) Οι πράξεις, τα λόγια και τα έργα μας να εμπνέονται και να κατευθύνονται από το θέλημα του Θεού. Για παράδειγμα, τα μάτια μας που αντικρίζουν κάθε πρωί το φως της ημέρας, που κοιτούν πολλές φορές; Τι βλέπουν; Τι περιεργάζονται; Φευγαλέα και πρόσκαιρα πράγματα! Ίσως να γίνονται κάποτε και οθόνη της αμαρτίας. Θυρίδες για να μπεί το κακό στον νου και την ψυχή μας, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης.

Πόσες φορές υψώνουμε τα αυτιά μας στον αιώνιο Λόγο του Θεού με τη μελέτη της Αγίας Γραφής; Ακούμε τη φωνή της συνείδησής μας που μας ελέγχει για κάθε σφάλμα μας; Πόσο συχνά μέσα στην ημέρα παίρνουμε την σκέψη μας από τα κατώτερα για να τη στρέψουμε στη δόξα του Ουρανού, που ο Χριστός έχει ετοιμάσει για κάθε πιστό παιδί Του; Όταν στρέφεται στον Ουρανό κάθε καλή μας σκέψη και πράξη, κάθε μυστικός και αγνός πόθος της καρδιάς μας, τότε να είμαστε βέβαιοι ότι θα εκπληρωθεί η υψηλή αποστολή μας, για την οποία ήλθαμε και ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο: να συναντήσουμε τον αναληφθέντα Κύριό μας, να ζούμε αιώνια μαζί Του τη χαρά της Βασιλείας Του, να ψάλλουμε και να υμνούμε το πανάγιο όνομά Του και να συγκαταριθμηθούμε μεταξύ των Αγίων Του.

γ) Με την Ανάληψη του Κυρίου μας, έχουμε Μέγα Πρεσβευτή στον Ουρανό. Ο Κύριος, ο Οποίος στη γη ως Μέγας Αρχιερεύς πρόσφερε τη μεγάλη θυσία Του επάνω στον Σταυρό, συνεχίζει το έργο Του και στον Ουρανό, όπου παρακαλεί ως άνθρωπος για μας, δείχνοντας τα σημάδια από τις πληγές των χεριών και των ποδιών Του. Εκείνος που γνώρισε τον πόνο, τη θλίψη και την κακία των ανθρώπων, πρεσβεύει τώρα για μας. Τι μπορεί να μας φοβίσει λοιπόν; Στον Κύριό μας να εμπιστευόμαστε τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες μας, τις δυσκολίες μας· κι Εκείνος θα μας δίνει λύση στα προβλήματά μας.

Καθώς ανέβαινε στον Ουρανό ο Κύριός μας ευλογούσε με τα χέρια Του τους Μαθητές Του. Και δεν παύει να ευλογεί και μας, τα έργα μας, τα μαθήματά μας, την οικογένειά μας, τις θυσίες μας. Με θάρρος λοιπόν να προσερχόμαστε στον θρόνο της Χάριτός Του για να παίρνουμε δύναμη και ευλογία στον αγώνα μας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όλοι θα έχετε ακούσει μία θαυμάσια προτροπή της Θείας Λειτουργίας: «Άνω σχώμεν τας καρδίας»! Γνωρίζετε τι σημαίνει; Να υψώσουμε στον Ουρανό την καρδιά μας! Να την αποσπάσουμε από τα χαμηλά, τα σκοτεινά και τα ψεύτικα. Μόνο ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ανέβει στο ύψος αυτό, που υψηλότερό του δεν υπάρχει! Το λέει άλλωστε και η λέξη «άνθρωπος», που σημαίνει «άνω – θρώσκω», κοιτάζω προς τα επάνω.

Στο «Άνω σχώμεν τας καρδίας» μόνο ο άνθρωπος μπορεί ν’ ανταποκριθεί με την ψυχή του! Γι’ αυτό και απαντούμε: «Έχομεν προς τον Κύριον». Δηλαδή, ναί, έχουμε αποσπάσει τον νού και την καρδιά μας από ο,τι είναι ευτελές στη γη. Τα έχουμε υψώσει στον Ουράνιο Θησαυρό μας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που «ανελήφθη εν δόξη» για να μας υψώσει στην αληθινή δόξα, τη δική Του δόξα. Η ζωή μας, η αγάπη μας, η ειρήνη, η χαρά μας, είναι εκεί, στον Χριστό!