[Ο δυτικόφερτος «άγιος των ερωτευμένων» Βαλεντίνος είναι μια καρικατούρα της εμπορικής κατανάλωσης, ένας ανύπαρκτος άγιος, κατασκεύασμα των αδίστακτων εμπόρων, για την παραπλάνηση των αφελών ρομαντικών. Αντίθετα ο άγιος Ακύλας και η αγία Πρίσκιλλα είναι υπαρκτοί και ζωντανοί άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι προστατεύουν τους ευσεβείς, τίμιους, αφοσιωμένους και τρυφερούς συζύγους.

Αυτούς πρέπει να τιμάμε ως ορθόδοξοι και όχι τον γελοίο Βαλεντίνο, τον υποτιθέμενο προστάτη του ερωτικού σεξισμού και της υποκρισίας, χωρίς ανούσια υλικά δώρα και άνθη, που γρήγορα μαραίνονται, στους αγαπημένους μας, αλλά με έμπρακτη και άδολη αγάπη, η οποία δε μαραίνεται ποτέ!]

Η «γιορτή των ερωτευμένων» πλησιάζει και ο Άγιος Βαλεντίνος για άλλη μια φορά θα έχει την τιμητική του. Λουλούδια, σοκολατάκια, σημειώματα με ποιήματα, αρκουδάκια, είναι λίγα μόνο από αυτά που συνηθίζεται να ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι άνθρωποι που αισθάνονται ερωτευμένοι.

Όλα «ακούγονται» πολύ όμορφα και αγγελικά πλασμένα! Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα? Είναι «κακό» να εκδηλώνει κάποιος την αγάπη του? Είναι κακό να γιορτάζεται η αγάπη? Δεν είναι τόσο όμορφο αυτό? Δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε όλοι? Ο Χριστός, άλλωστε, δεν μας δίδαξε την αγάπη?

Η αγάπη είναι, ίσως, το υψηλότερο σε ποιότητα συναίσθημα που μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος και η πεμπτουσία του χριστιανικού πνεύματος. Σαφώς και δεν είναι κακό να αγαπάς, πόσο μάλλον να το δείχνεις.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Οι περισσότεροι από τους ενσυνείδητους χριστιανούς γνωρίζουν πως ο ξενόφερτος αυτός «Άγιος» δεν μνημονεύεται πουθενά στο ορθόδοξο εορτολόγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν τον παραδέχτηκε ποτέ. Και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, πάντως, υποβίβασε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου σε τοπική εορτή.

Το πρόβλημα, βέβαια, εντοπίζεται αλλού. Πρώτον, δεν είναι η αγάπη που κατακρίνεται εδώ, ούτε οι αφορμές εορτασμού στο όνομά της. Το πρόβλημα είναι το τι πραγματικά νιώθουμε. Παραπάνω είπαμε πως ο Χριστός μάς δίδαξε την αγάπη. Ναι, όντως, αλλά πόσοι αγαπάμε αληθινά? Πόσοι κάνουμε πράξη την παρακαταθήκη που μας άφησε ο Κύριος? Κι όταν λέμε αγάπη, τι πραγματικά είναι αυτή?

Η αγάπη δεν είναι ίδια με τον έρωτα. Ο έρωτας ως συναίσθημα είναι, συνήθως, κάτι παροδικό, κάτι που έρχεται και φεύγει, που αλλάζει συχνά πρόσωπα, κάτι υποδεέστερο από αυτό που πραγματικά είναι η αγάπη.

Σε αντίθεση με τον έρωτα, η αγάπη δεν έχει όρους, όρια, δεν περνάει ανάλογα με την διάθεση μας, ούτε αλλάζει με βάση τα συμφέροντα και την αμοιβαιότητα. Μπορεί να υπάρξει και εντελώς μόνη της, ανεπηρέαστη από κάθε τι. Άλλωστε, ο Απόστολος Παύλος μέσα από τον «Ύμνο» της αγάπης που συνέγραψε μας περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτό το συναίσθημα που υπερέχει από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος!

Να γιορτάσουμε την αγάπη, αλλά αγαπάμε? Ή το συμφέρον κρύβεται πίσω από αυτό το συναίσθημα? Έχουμε αναρωτηθεί αν αγαπάμε αληθινά? Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα! Την ίδια μας την οικογένεια την αγαπάμε? Ή όταν μας λέει κάτι ο αδερφός μας παίζουμε ξύλο? Ή όταν μας μιλάει η μητέρα και ο πατέρας μας τους αγνοούμε και συνεχώς τσακωνόμαστε μαζί τους? Αυτή είναι η αγάπη? Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις την οικογένειά σου, θα αγαπήσεις, νομίζεις, έναν ξένο? Και για πόσο?

Και έστω ότι όλοι αγαπάμε με τον ιδανικό τρόπο (λέμε τώρα!)…Περιμένουμε μία μόνο ημέρα τον χρόνο για να το εκφράσουμε στους αγαπημένους μας? Και μετά τι? Τσακωμοί και αλληλοκατηγορίες? Η πραγματική αγάπη είναι μια καθημερινή γιορτή και ως τέτοια πρέπει να βιώνεται από τον άνθρωπο. Δεν είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ούτε ένα χαριτωμένο αρκουδάκι που κρατάει καρδούλες. Είναι ο σεβασμός, η εκτίμηση, η παρηγοριά, η κατανόηση….Κάθε μέρα, όλη μέρα!

Δεύτερον, και αφού ξεκαθαρίσαμε τα περί συναισθημάτων, ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα! Αν θέλεις οπωσδήποτε να βρεις μια μέρα για να γιορτάσεις την αγάπη, γιατί δεν το κάνεις με βάση τα χριστιανικά πρότυπα? Υπάρχουν πολλά αγαπημένα ζευγάρια Αγίων που θα έπρεπε να είναι τα πρότυπα αγάπης για κάθε χριστιανό. Το ιερό ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα είναι ένα από αυτά. Γιατί πρέπει να γιορτάσουμε την αγάπη, που πρώτος ο Χριστιανισμός δίδαξε, την ημέρα ενός υποτιθέμενου αγίου? Την ημέρα που εφευρέθηκε, ουσιαστικά, από τους ανθοπώλες και τους διάφορους εμπόρους για λόγους σκοπιμότητας? Κι αν νομίζεις ότι τίποτα κακό δεν υπάρχει σε αυτό, η απάντηση είναι πως εφόσον δεν σε προβληματίζει αυτή η γιορτή και οι εκδηλώσεις που την συνοδεύουν, τότε θα μπορούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς τύψεις να υιοθετήσουμε κάθε τι αντιχριστιανικό. Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, όλους τους «αγίους» των άλλων θρησκειών, τα έθιμά τους, τις παραδόσεις τους…Ας γιορτάσουμε την παγκόσμια ημέρα γιόγκα, την παγκόσμια ημέρα του ήλιου, ας γιορτάσουμε το Halloween κ.λπ. χωρίς κανένα πρόβλημα! Τι όχι? Γιατί όχι? Σε τι διαφέρουν όλα αυτά από τον Άγιο Βαλεντίνο? Είναι πιο συμπαθητικός? Δεν αλλοιώνει ο «άγιος του έρωτα» τα δικά μας πιστεύω? Τα δικά μας χριστιανικά πρότυπα? Την απάντηση μετά από όλα αυτά θα την δώσει ο καθένας μόνος του στον εαυτό του!

 «Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία: η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ’ αυτά, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη» (ΙΓ’ 13).