–《Μαμά τι κάνεις》…..-《Μαμά που είσαι》….. –《Θέλω τη μαμά μου》….

Μια ανατριχίλα πέρασε από το σώμα μας, “κόπηκαν” τα πόδια μας και κάποιοι από εμας δάκρυσαν ακούγοντας αυτά τα λόγια από ένα μικρό κορίτσι που αναζητούσε τη μαμά της.

Ζητούσε έστω να ακούσει την φωνή της μαμάς της, από ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο είχε πάρει από ένα παιδί της παρέας μας… να νιώσει την τρυφερή φωνή της στο αυτάκι της…

Κανένας δεν της απάντησε όμως γιατί στην πραγματικότητά μίλαγε στον αέρα περίμενε απάντησή από τη μαμά της αλλά τίποτα….

Πως να ξεχάσεις ένα τέτοιο περιστατικό που συνέβη μπροστά στα μάτια σου; Πώς να ξεχάσεις αυτά τα λόγια από ένα μόλις 4 ετών παιδί που αναζητά τη μητέρα του μέσα από ένα κινητό, πώς να ξεχάσεις αυτό το γλυκό προσωπάκι που με παράπονο αναζητά κάτι δεδομένο που το έχουμε οι περισσότεροι από εμάς.

Και σκέφτομαι, εγώ τους γονείς μου τούς έχω κάθε μέρα και τους συμπεριφέρομαι χάλια, πόσο ανόητη είμαι… πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι θέλω άλλους γονείς, πώς αυτοί δεν μου κάνουν, δεν μου παίρνουν αυτά που θέλω, δεν με αφήνουν να πηγαίνω όπου θέλω… πόσο ανόητη είμαι. Σας ευχαριστώ φίλοι μου που με την αγάπη σας κατάλαβα ότι αυτό που έχω όπως και αν το έχω, πρέπει να το εκτιμώ και να το αγαπώ!!!

Μου αρέσουν ή δεν μου αρέσουν αυτοί είναι οι γονείς μου, αυτούς επέτρεψε ο Θεός να έχω και δεν πρέπει να παραπονιέμαι γιατί υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν δίχως γονείς…

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μας αξίωσες να κάνουμε μια τέτοια εκδρομή και σε παρακαλώ φύλαγε τους φίλους μας!

Και δώσε μας την ευκαιρία να τους ξανά επισκεφθούμε!!! Πάντως όσα συνέβηκαν αυτή την ημέρα κανένας μας δεν το περίμενε.

– Πού συνέβηκαν όλα αυτά;;;; – Αν ναι δεν το εἰπα…

Στο σπίτι φιλοξενίας παιδιών που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δουραχάνης στο Πέραμα Ιωαννίνων. Να πάτε! Αξίζει!!!

“Αγάπησε αυτό που έχεις, όπως κι αν το έχεις…”