“Ντριν ντριν” έκανε το τηλέφωνο μου και χωρίς να έχω ιδέα ποιος ήτανε το σήκωσα .
-«Μαριέτα τι κάνεις; Ο πατέρας Αυγουστίνος είμαι» άκουσα και αναρωτήθηκα τι θα ήθελε… Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, μου ζήτησε να έρθω στην κατασκήνωση για να προσέχω παιδάκια, έτσι ακριβώς μου το είπε.
Πέρασαν μέρες αλλά δεν είχα δώσει απάντηση ακόμα, πέρασε ένας μήνας και αποφάσισα να απαντήσω πως θα ήθελα πολύ να έρθω να βοηθήσω όπως και έκανα. Παρόλο που οι φίλες μου είχαν την αντίθετη άποψη και άκουγα συνέχεια να μου λένε «ελα μωρέ που θα πας στην κατασκήνωση να προσέχεις παιδιά, αντί να πηγαίνουμε κλαμπ, δεν θα περάσεις καλά;»
Λυπάμαι όμως που δεν είχαν και αυτές την ευκαιρία να περάσουν ένα ωραίο καλοκαίρι γιατί για εμένα το καλοκαίρι αυτό δεν είχε νόημα μέχρι να έρθω εδώ. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα στη μικρή Γαλιλαία και γυρίζουν στο μυαλό μου οι τέσσερεις μέρες που βρίσκομαι εδώ… Και ομολογώ ότι στεναχωριέμαι που σήμερα το βράδυ δεν θα βρίσκομαι εδώ… αφού η κατασκήνωση τελείωσε…. Από αύριο δεν θα είμαι με τις φίλες μου από την κατασκήνωση ούτε θα μπορώ να βλέπω τον πνευματικό μου. Δεν θα κάνω τραμπολίνο με τα παιδιά μας ούτε θα ακούω τις μικρές γλυκές φωνούλες που με φωνάζουν «κυρία, κυρία ». Οι προσευχές και τα αστεία που κάναμε όλοι μαζί θα μου μείνουν αξέχαστα… το φαγητό ,τα στελέχη ο πνευματικός πατέρας της κατασκήνωσης…. Από αύριο λοιπόν όλα αυτά θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση.
Μια ανάμνηση η οποία θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά μου. Ελπψζω να μοιάσω εσάς υιυς γονείς, γιατί σας θαυμάζω. Ελπίζω να κρατήσω και εγώ τις αξίες που έχετε κρατήσει και εσείς, σαν μικροί κατασκηνωτές και κατασκηνώτριες που ήσασταν… και που τώρα μεγαλώσατε και έχετε βρει το έτερον ήμισυ και είστε εδώ με τις οικογένειες σας. Ελπίζω, λοιπόν, να γίνω σαν και εσάς. Όμως πάνω από όλα ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να σας γνωρίσω, να μάθω από εσάς και να περάσω τόσο όμορφα στην αγαπημένη μας Γαλιλαία. Αντίο αγαπημένη μας Γαλιλαία, εκεί που γνωρίζουμε τον Χριστό!!!