Ημέρα Τρίτη…μια κρύα νύχτα του Οκτωβρίου, με δύο φίλους μου συμμετείχαμε σε μία ομάδα που σκοπό έχει ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ να μοιράσει στο κέντρο της Αθήνας φαγητό και τα απαραίτητα υλικά αγαθά σε ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν.
  Παρότι στην αρχή δίστασα και ντράπηκα να συμμετάσχω σε μια τέτοια ομάδα, θα ήθελα να εξομολογηθώ πως αυτό που έζησα ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία. Στήσαμε σε κάποιο σημείο του δρόμου πάγκο με κάποιες μερίδες φαγητό, οι οποίες πραγματικά μου φάνηκαν πολύ μικρές σε ποσότητα. Όμως στους ανθρώπους που έρχονταν με ευλάβεια σε σειρά ο ένας μετά τον άλλο, με τεράστια χαρά και πολλά χαμόγελα, οι μικρές αυτές ποσότητες έμοιαζαν τεράστιες.
    “Έτσι γδυτοί” μέσα στο κρύο και με αυτό το λίγο φαγητό που τους προσφέραμε μας εύχονταν κάθε καλό και παρότι εγώ μες το παράπονο ως συνήθως.. “γιατί δεν πήρα μια πιο χοντρή και ζεστή φορεσιά”, έβλεπα τους ανθρώπους και στεναχωριόμουν για το πώς κατάντησαν.
    Όμως στα μάτια τους μπορούσε να δει κανείς μια γλυκιά ησυχία, μια γαλήνη που υπέμενε όλες αυτές τις κακουχίες και που με συγκινούσε πολύ, δίνοντάς μου δύναμη να συνεχίσω αυτό το λειτούργημα.
    Στην συνέχεια φορτώσαμε δύο αυτοκίνητα με φαγητό, έχοντας ως προορισμό διάφορα σημεία της Αθήνας, όπου προσωρινώς διαμένανε οι άστεγες αυτές ψυχές. Μοιράσαμε και εκεί φαγητό και προσπαθούμε όσο μπορούσαμε, έστω με έναν λόγο να δώσουμε λίγη χαρά, λίγη δύναμη, λίγη αγάπη.
    Όμως διαπιστώσαμε το θαυμαστό… το οποίο ήταν ότι λάβαμε 5 φορές περισσότερη χαρά, δύναμη και αγάπη από τους ίδιους. Κοίτα να δεις τελικά…. αυτοί οι άνθρωποι μη έχοντας τίποτα, αντίθετα με εμάς που τα έχουμε όλα, μας έδωσαν πολλά περισσότερα από ότι τους δώσαμε εμείς.
    Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου αυτή την εμπειρία και θα προσεύχομαι για τις ψυχές αυτές που ταλαιπωρούνται, να δώσει δύναμη ο Χριστός να κάνουν λίγο υπομονή… γιατί είμαι σίγουρος πως σε λίγο καιρό θα γεύονται την γλύκα του Παραδείσου και θα ζουν αιώνια στην Αγκαλιά του Χριστού μας.
Αυτόπτης μάρτυρας
από την παρέα μας