Η λέξη κρίση υποδηλώνει κάτι το παροδικό. Η εφηβεία είναι ένα ταξίδι που κάνεις προς την ωριμότητα. Όμως στο διάστημα αυτό καλείσαι να εγκαταλείψεις τα στηρίγματα της παιδικής ηλικίας, χωρίς να έχεις βρει ακόμα εκείνα της ενήλικης ζωής. 

Η εφηβεία παρομοιάζεται σαν μια δεύτερη γέννηση που συμβαίνει προοδευτικά. Η φύση δουλεύει με το δικό της ρυθμό. Το σώμα αλλάζει, οι ψυχικές διαθέσεις αλλάζουν, δημιουργώντας ορμές και επιθυμίες. Συχνά ο έφηβος δεν καταφέρνει να συνειδητοποιήσει και να ελέγξει τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να προκαλούνται εκρήξεις είτε βίας είτε αδυναμίας μπροστά σε αυτό που θα ήθελε να πραγματοποιήσει αλλά δεν είναι ικανός ακόμα.

Στην πραγματικότητα η εφηβεία είναι μια ανακατάταξη. Πραγματοποιούνται  μεταβολές στο σώμα και στην ψυχή, μεταβολές σε σχέση με τους άλλους, αλλά και μεταβολές στον κόσμο γύρω σου. Η εφηβεία θα αποτελέσει για σένα ένα ταξίδι που θα διαμορφώσει τον μελλοντικό ενήλικα. Εφηβεία=είσαι αυτό που γίνεσαι.

Ο τρόπος με τον οποίο θα ξεπεραστεί η κρίση της εφηβείας εξαρτάται, αφενός από την προσωπικότητα του εφήβου και αφετέρου από το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον. Το σίγουρο είναι ότι όσο πιο ήρεμη ήταν η πρώτη 7ετία (1-7 ετών) της ζωής του εφήβου, θα είναι αντίστοιχα και η 2η (7-14 ετών) αλλά και η 3η 7ετία (14-21 ετών). Όπως απλά λέει ο λαός: «Ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις», για να υπενθυμίσει, πως οι σημερινές πράξεις θα έχουν αντίκτυπο και συνέπειες στο μέλλον. Κατά συνέπεια ανάλογα με τον τρόπο που πέρασαν τα παιδικά χρόνια, με τον ανάλογο τρόπο θα περάσουν και τα εφηβικά μας χρόνια. 

Ας υποθέτουμε ότι π.χ. χώρισαν οι γονείς σου στην παιδική σου ηλικία. Αυτό είναι κάτι που σε συγκλονίζει και χάνεις την ισορροπία σου σαν παιδί. Είσαι σαν χαμένος, ανάμεσα σε χωρισμένα πρόσωπα που αγαπάς. Σαν να χωρίζεται η καρδιά σου. Άλλες φορές το καταλαβαίνεις αυτό, άλλες φορές όχι. Όμως όπως και να έχει, αυτό θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Η επιστήμη της ψυχολογίας λέει ότι, ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται ως ιδιοσυγκρασία κατά 50% από το DNA που κληρονόμησε από τους γονείς του και κατά 50% από τον τρόπο που μεγάλωσε… ´Αρα για ό,τι έχει συμβεί στη ζωή σου, τουλάχιστον στην παιδική σου ηλικία, δεν είναι κάτι που θα μπορούσες να ελέγξεις. Επομένως ενώ εσύ δεν έχεις ευθύνη γι᾽ αυτά που συνέβηκαν στην παιδική σου ηλικία, χωρίς τη θέλησή σου εν τούτοις “θα πληρώνεις” τις συνέπειες και τώρα στην εφηβική ηλικία αλλά και στην υπόλοιπη ζωή σου.

Πάντως δεν πρέπει να θεωρηθεί κανόνας η αναταραχή κατά την διάρκεια της εφηβείας, δεδομένου ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιτυχία από τον ίδιο τον έφηβο. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν φυσιολογικά χωρίς ακραίες αντιδράσεις ή έστω μέσα στα όρια ανοχής. 

Η κρίση της εφηβείας δεν είναι καταστροφή, όπως μας έχουν μάθει. Η κρίση είναι μια πρόκληση για μια νέα αρχή. Δεν αποτελεί το ανάχωμα, αλλά εἰναι μια ευκαιρία για να ανεβείς ένα σκαλοπάτι για κάτι ακόμη καλύτερο. Έτσι θα πρέπει να δεις αυτή την φάση της ζωής σου. 

Μετά τα 21 έτη σταματά η “επανάσταση”, σταματά η παλινδρόμηση, και ο νέος πλέον ωριμάζει και πορεύεται τον δρόμο της ωριμότητας και της αγιότητας, προς τον αληθινό σκοπό της ζωής αφού άλλωστε αυτός είναι ο αληθινός σκοπός όλων μας. Αν όμως συνεχίσει η επανάσταση τότε μιλούμε για ανήλικους ετών 21+ ή για την μετεφηβική κρίση που είναι μια άλλη φάση της ζωής του ανθρώπου, ίσως δυσκολότερη…
Εάν τα όρια ανοχής και αντοχής ξεπεραστούν και έχουμε σοβαρές αναστατώσεις στην εφηβεία, τότε πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε σαν ψυχολογική διαταραχή.